Κοιταζόμουν στον καθρέφτη, αυτό το εξάμηνο της συμβίωσης με τον Χ, κι έβλεπα το πρόσωπό μου γκριζωπό, θαμπό, τα μάτια μου σαν τρομαγμένα και αναρωτιόμουν «Γιατί δε λάμπω;».
Όταν πρωτομετακόμισα, είχα τον ενθουσιασμό του ξεκινήματος και τη χαρά ότι επιτέλους θα ζούσα με τον αγαπημένο μου. Είχα πάρει αποφάσεις, να είμαι δραστήρια, να μη χάνω ευκαιρίες, να γίνω πιο κοινωνική για να έχουμε έναν κοινό κοινωνικό κύκλο εκτός από τις προσωπικές μας παρέες. Και για λίγες μέρες έκανα πράξη τις αποφάσεις μου. Μέχρι που, από τη δεύτερη κιόλας βδομάδα, ο Χ άρχισε να βγαίνει μόνος τα βράδια κι εγώ καθόμουν στο σπίτι κι ένιωθα σαν «εγκαταλελειμμένη σύζυγος» υπερβολικά νωρίς.
Όχι μόνο δεν «έλαμπα», όπως περίμενα μια που το «όνειρο» της συμβίωσης είχε γίνει πραγματικότητα, αλλά αντίθετα είχα θαμπώσει. Εμφάνισα διάφορα συμπτώματα στρες. Το πιο κραυγαλέο είναι ότι απέκτησα κυτταρίτιδα, ένα πρόβλημα που δεν είχα ουσιαστικά μέχρι πρόσφατα. Όχι απλώς απέκτησα κυτταρίτιδα στα γνωστά σημεία, τα πόδια μου με την παραμικρή πίεση φαίνονταν ολόκληρα κυταρριτιδιασμένα! Γιατί τη συνδέω με το στρες από τη σχέση με το Χ; Γιατί όσο απότομα εμφανίστηκε, τόσο απότομα υποχώρησε*. Όταν τελείωσε η «σχέση» και άρχισα να συνειδητοποιώ την αλήθεια, αρχικά εμφάνισα έντονα συμπτώματα στρες (αϋπνία, ανορεξία κτλ.). Όταν αυτά υποχώρησαν, η κυτταρίτιδα σχεδόν εξαφανίστηκε! Ακόμα και η όψη και η υφή του δέρματός μου στο πρόσωπο έχει βελτιωθεί.
Κάποια πράγματα πρέπει να τα δεις για τα πιστέψεις, να τα βιώσεις για να καταλάβεις πόσο αλήθεια είναι. Τα τοξικά συναισθήματα βλάπτουν την υγεία, όχι μόνο την «ψυχική» γιατί είμαστε -πράγματι- ένα, ψυχή-σώμα.
Ακόμα δε «λάμπω». Βλέπω στα μάτια μου κάτι μεταξύ σκληρότητας και φόβου. Έχω υποστεί μια προδοσία που μπορούν να καταλάβουν απόλυτα μόνο όσοι έχουν ζήσει παρόμοια «σχέση». Θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα. Υπάρχουν άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, που έζησαν με ψυχοπαθείς 20-30 χρόνια, απέκτησαν παιδιά μαζί τους και έμαθαν την αλήθεια στα 50-60 τους. Αισθάνομαι τυχερή που στην περίπτωσή μου έγιναν όλα σχετικά γρήγορα.
Μια φίλη μου μου είπε ότι φαίνομαι ήδη καλύτερα, ότι φαίνομαι όπως με θυμόταν πριν. Η ανάρρωση είναι διαδικασία. Στόχος μου τώρα είναι να αδειάσει σιγά-σιγά το μυαλό μου από το παρελθόν και να μπορώ να εστιάζω στην κάθε στιγμή, να ζω το τώρα. Αισθάνομαι ώρες-ώρες ανυπομονησία «Γιατί δεν μπορώ να απολαύσω την παρέα μιας φίλης μου στο φουλ; Γιατί δεν αδειάζει το μυαλό μου όταν ασχολούμαι με κάτι που μ’ αρέσει; Γιατί συνεχίζω να σκέφτομαι τι κάνω εδώ, γιατί ήρθα και πώς κατέληξα;». Προσπαθώ, για πρώτη ίσως φορά στη ζωή μου, να ενθαρρύνω τον εαυτό μου, να μην εμμένω στις αυτοκατηγορίες, να μου λέω να δεχτώ τα πράγματα και να πιστέψω στη δύναμή μου. Ο χρόνος από μόνος του δε θα με γιατρέψει. Ούτε η αγάπη των άλλων.
Το Πάσχα, όταν πήγα στην πατρίδα μου με τον Χ, άκουσα φεύγοντας τη μαμά μου να με ξεπροβοδίζει με τη νουθεσία «Να είσαι καλή!». Είπα τότε στον Χ: «Πρόσεξε τι μου λέει! Όχι να είμαι καλά, αλλά να είμαι καλή!». Οι γονείς μου με έμαθαν να σκέφτομαι τους άλλους, να είμαι καλή με τους άλλους. Δε μ’ έμαθαν ν’ αγαπάω τον εαυτό μου, να είμαι καλή με τον εαυτό μου. Αυτού του είδους ο «εγωισμός» ταυτιζόταν για μένα ως τώρα με εγωπάθεια. Άκουσα το επεισόδιο How Do I Love Myself? από μια «ομοιοπαθή», την Kaleah LaRoche. Αρχίζω ν’ αγαπάω τον εαυτό μου, στα 39 μου, αρχίζω να αγαπάω τον εαυτό μου χωρίς ενοχές! Πρέπει να ξεμάθω τα στραβά μαθήματα της ανατροφής μου και ν’ αγαπήσω τον εαυτό μου. Είναι θέμα επιβίωσης πλέον.
[update: Κάποιο διάστημα μετά που έγραψα το άρθρο, είδα ότι η κυτταρίτιδα είχε επανέλθει. Θεώρησα τότε ότι ίσως ήθελα να βλέπω βελτιώσεις για να παρηγορούμαι. Ξαναδιαβάζοντας όμως αυτό το άρθρο, πρόσεξα ότι σωματικά συμπτώματα τείνουν να υποχωρούν κατά την πρώτη φάση μετά το τραύμα και, όταν συνέρχεσαι, τα παίρνεις πίσω! Άλλο ένα μυστήριο του σώματος.]
narCatharsis 