Ανάγκες

Φωτογραφία της Ivette Iven, πηγή: http://everychildisablessing.blogspot.gr/

Η πρώτη λέξη που είπες ήταν «θέλω».

Αυτό ήταν ατάκα της μαμάς μου. Θα ήταν έξυπνη και αστεία, αν δεν την έλεγε επιτιμητικά. Η απόλυτα φυσική κατάσταση του να έχει ανάγκες ένα παιδί και να εκφράζει επιθυμίες φαίνεται ότι ήταν ενοχλητική για τη συγκεκριμένη μαμά. Και προσπαθούσε, όταν πια ήμουν μεγάλη και μου επαναλάμβανε την ατάκα, να με κάνει να νιώσω ενοχές γι’ αυτό.

Πριν από λίγες μέρες, πήγα στην παρουσίαση ενός βιβλίου που μεταφράστηκε πρόσφατα στα Ελληνικά: Μη βίαιη επικοινωνία, του Marshall Rosenberg.

Κατά το συγκεκριμένο μοντέλο επικοινωνίας και πρόληψης/επίλυσης των συγκρούσεων, κάθε πράξη βίας, οποιουδήποτε είδους (από την προσπάθεια ενός γονέα να επιβάλει κανόνες στο παιδί του μέχρι έναν παγκόσμιο πόλεμο), δεν είναι παρά μια «τραγική έκφραση» ανθρώπινων αναγκών.

Ποιες ιδέες με «ψήνουν» από το συγκεκριμένο μοντέλο:

–Οι χαρακτηρισμοί είναι στατικοί, ενώ όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί αλλάζουμε συνεχώς.

Π.χ. εκνευρίζομαι με μια φίλη μου, που μου φαίνεται «ανταγωνιστική». Το μοντέλο σε ωθεί να προσδιορίσεις παρατηρήσιμες συμπεριφορές που προηγούνται των συναισθημάτων, π.χ. «όταν κάνουμε κάτι αθλητικό μαζί, η φίλη μου λέει πράγματα όπως «Είσαι καλάαα; Αντέχεις; Έλα, το’χεις!» και μου’ρχεται να τη χαστουκίσω.

–Να αποφεύγουμε τις διαγνώσεις -ερασιτεχνικές και μη- γιατί, μπορεί να τις θεωρούμε «αντικειμενικά γεγονότα», αλλά στην πραγματικότητα είναι κρίσεις/απόψεις.

Π.χ. στο παράδειγμά μου, φουντώνω, γιατί πιστεύω ότι «το  κάνει αυτό, για να νιώθει ανώτερη», αντί…